دوستی (اخلاق)دوستی، از مباحث بین فردی در علم اخلاق به معنای رفاقت، یاری رساندن و معاشرت با افراد مورد علاقه است؛ که برای برطرف کردن نیازها و کسب انرژی درونی برای ادامه فعالیت‌های روزمره، امری ضروری می باشد. فواید دوست، وقتی آشکار می‌شود که در انتخاب دوست نهایت دقت را کرده باشیم؛ طبق روایات با مورد آزمایش قرار دادن، می‌توان دوست خوب را از بد تشخیص داد که موارد آن در مقاله آمده است. هنگامی که انسان با کسی دوست می‌شود حقوقی بر انسان ثابت می‌شود، هر دو طرف باید کوشش کنند، چه با مال، جان، زبان، بخشیدن اشتباهات، دعا کردن، وفا و اخلاص و به سختی نینداختن دیگری آنها را به جا آورند. مواردی هم از راهکارهای تقویت دوستی در این مقاله ذکر شده است. فهرست مندرجات۲ - معنای لغوی و اصطلاحی ۳ - اهمیت ۴ - معیار انتخاب دوست ۵ - نحوه انتخاب دوست ۵.۱ - آزمایش روحی ۵.۲ - آزمودن به هنگام نیاز ۵.۳ - آزمودن علاقه دوست ۵.۴ - آزمودن در سختی‌ها ۵.۵ - آزمودن در هنگام خشم ۵.۶ - آزمودن در سفر ۵.۷ - آزمودن به هنگام زوال قدرت ۶ - حقوق دوستان ۶.۱ - حق در مال ۶.۲ - یاری کردن با جانش ۶.۳ - حق در زبان ۶.۴ - بخشیدن اشتباهات ۶.۵ - دعا کردن ۶.۶ - وفا و اخلاص ۶.۷ - به سختی نینداختن دیگری ۷ - راههای تقویت ۷.۱ - صمیمیت ۷.۲ - خیرخواهی و دلسوزی ۷.۳ - استمرار در رفاقت ۷.۴ - دوری از انتقام ۸ - عدم دوستی با افراد نااهل ۸.۱ - افراد دروغگو ۸.۲ - فاسق و بدکردار ۸.۳ - بخیل ۸.۴ - نادان ۸.۵ - چاپلوس ۸.۶ - خائن سخن‌چین و ستمگر ۹ - پانویس ۱۰ - منبع ۱ - مقدمهزندگی اجتماعی جزء طبیعت و فطرت انسان بوده و او در این دنیا گریزی از معاشرت با دیگران ندارد. یکی از مصادیق معاشرت، دوستی با دیگران است و اگر این ارتباط و دوستی بر پایه ارزش‌های انسانی بنا شود، محصولی جز ترقی و تعالی عاید انسان نخواهد شد. ولی اگر با شخصی دوستی کند که با اخلاق نیکو و منش پسندیده بیگانه باشد، به یقین این دوستی جز خسارت و سقوط در قعر مفاسد، ثمره دیگری نخواهد داشت. ۲ - معنای لغوی و اصطلاحیدوستی در لغت به معنای «خیرخواهی، رفاقت و یاری رساندن می‌باشد و مقابلش خصومت و دشمنی است» [۱]
دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، ۱۳۷۷ ش، چاپ دوم، ج۸، ص۱۱۲۴۴.
و در اصطلاح نیز به همین معنی است.۳ - اهمیتدوست خوب یکی از نعمت‌های بزرگ الهی و پناهگاه انسان و آرامش بخش دل و روان است. وجود دوست حقیقی در این جهان پرتلاطم یکی از نیازهای هر انسانی است. کسی که از نعمت دوست مهربان محروم باشد احساس غربت و تنهایی می‌کند. یکی از بهترین خوشی‌های زندگی، رفت و آمد و گفت‌وگوهای دوستانه است که غم را می‌زداید و به انسان نیرو می‌بخشد. [۲]
امینی، ابراهیم، تربیت، موسسه بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ص۲۴۲.
از حضرت موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) پرسیدند: بهترین وسیله آسایش در دنیا چیست؟ فرمودند:«منزل وسیع و دوستان زیاد» انسانی که در انتخاب دوست توانا باشد در زندگی سعادتمند و پیروز خواهد بود و اگر نتواند با کسی دوست شود نشانه ضعف وی است. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «عاجزترین مردم کسی است که از به دست آوردن دوست، ناتوان باشد.» [۴]
حضرت علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه، مترجم فیض الاسلام، تهران، انتشارات فقیه، ۱۳۷۹ش، حکمت ۱۱، ص۱۰۹۳.
همچنین می‌فرمایند: «فقدان دوستان، یک نوع غربت و تنهایی است». [۵]
مجلسی، محدتقی، بحارالانوار، بیروت، دارالوفاء، ۱۴۰۳ق، ج۷۱، ص۱۷۷.
اگر انسان دوست نیک‌صفت و خوش‌اخلاق داشته باشد از خوبی‌های او پیروی خواهد کرد و اگر رفیق بد نصیبش گردد از بدی‌های او سرمشق خواهد گرفت و چه بسیارند جوانان پاک و بی‌گناهی که به وسیله دوستان فاسد به وادی فساد کشیده شد‌ه‌اند و دنیا و آخرتشان تباه گشته است. پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمایند: «انسان بر راه و روش دوست و همنشین، خو می‌گیرد.» ۴ - معیار انتخاب دوستانسان برای اینکه بتواند به زندگی مطلوب برسد باید در این مسیر دوستانی انتخاب کند که معاشرت با آنها انسان را متوجه خداوند متعال نموده و او را به حق و حقیقت نزدیک سازند. «امام صادق (علیه‌السّلام) از حضرت مسیح (علیه‌السّلام) نقل می‌کنند: حواریون حضرت عیسی (علیه‌السّلام)به ایشان عرض کردند: یا روح الله با چه کسانی همنشینی و دوستی کنیم؟ حضرت در جواب فرمودند: با شخصی همنشینی کنید که سه ویژگی داشته باشد: ۱ـ دیدن او تو را به یاد خدا بیاندازد. ۲ـ سخن او علم تو را بیشتر کند. ۳ـ عمل او تو را به آخرت ترغیب کند. ۵ - نحوه انتخاب دوستتا دوستی را نیازموده‌ایم نباید کاملاً به او اعتماد کنیم؛ دیدن روی خوش از یک نفر کافی نیست که او را به دوستی برگزینیم؛ زیرا نفوس آدمی همچون غارهاست و به مجرد برخورد گذرا با یک نفر نمی‌توان هویت و شخصیت درونی او را کشف کرد، بلکه باید وارد آن شد و در اعماق آن پیش رفت و در این هنگام است که آدمی با مناظر زیبا و دلکش رو به رو می‌شود و یا با مارها و عقرب‌ها روبرو می‌گردد و نفوس آدمی نیز چنین است و جز با آزمایش و امتحان شناخته نمی‌شود. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «پیش از آزمودن دوست به او اعتماد مکن» در اینجا به برخی از این ویژگی‌ها اشاره می‌شود: ۵.۱ - آزمایش روحیمحبت مانند تلگراف است، هرگاه در خویش نسبت به کسی احساس محبت و دوستی کردی، بدان که او نیز نسبت به تو مثل آن حالت را در قلبش احساس می‌کند. البته این کار نیازمند آن است که روان و عواطف و وجدان خویش را به خوبی بشناسیم تا اشاره‌های غریزی را از انگیزه‌های راستین عاطفی باز شناسیم. در حدیث آمده است: «محبت قلبی برادرت را نسبت به خود، از محبت قلبی خود نسبت به او بشناس» ۵.۲ - آزمودن به هنگام نیازبرای شناخت هر انسانی، او را به هنگام نیازمندی امتحان کن و ببین که آیا به نیاز تو توجهی می‌کند یا نه؟ آیا هنگامی که در مشکلی گرفتار هستی به تو اعتنا و اهتمام می‌ورزد لقمان حکیم می‌گوید: «برادرت را نمی‌توانی بشناسی مگر در وقت نیازت به او». ۵.۳ - آزمودن علاقه دوستعلاقه دوست را به چند امر می‌توان با معیارهای زیر مورد آزمایش قرار داد: - آیا او دوست دارد که به سخن تو گوش دهد؟ - آیا کارهای خوب تو را میان مردم مطرح می‌کند؟ - آیا از همنشینی با تو احساس راحتی و رضایت دارد؟ - آیا سعی دارد که موجبات خشنودی و شادی تو را فراهم آورد؟ ۵.۴ - آزمودن در سختیهادوست خوب کسی است که در سختی‌ها و گرفتاری‌ها، یاری‌ات رساند، هنگامی که دیگران رهایت می‌کنند او در کنارت باشد و آنگاه که دیگران تو را تکذیب می‌کنند او تو را تصدیق کند. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «دوستت را در هنگام گرفتاری و سختی بیازمای» ۵.۵ - آزمودن در هنگام خشمگاهی انسان در حالت عادی با تو خوش‌رویی و خوش‌رفتاری می‌کند و سخنان محبت‌آمیز بر زبان می‌راند، امّا چون او را به خشم‌آوری حقیقت را که مدّت‌ها بر تو پنهان داشته آشکار می‌سازد و بر زبان می‌آورد امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «اگر برادرت سه بار بر تو خشمگین شد و سخن ناخوشایندی درباره‌ات نگفت او را برای خود حفظ کن». ۵.۶ - آزمودن در سفرآدمی در سفر لباس تکلف و ریا را از تن خود می‌کند و آن طوری رفتار می‌کند که می‌اندیشد. اینجاست که می‌توانی او را به سادگی بیازمایی. ۵.۷ - آزمودن به هنگام زوال قدرتاگر دوستی به خاطر میز و مقام نباشد، به هنگام نبود آن نیز دوستی پابرجاست و در غیر این صورت دوستی حقیقی نیست بلکه آن شخص، میز و مقام تو را دوست می‌داشته است نه شخص تو را. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «هنگام زوال قدرت، دوست از دشمن شناخته می‌شود.» [۱۴]
کاشفی، محمدرضا، برگزیده از کتاب آیین مهرورزی، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۶ش، چاپ دوم، ص۱۳۶ به بعد.
۶ - حقوق دوستانهنگامی که انسان با کسی دوست می‌شود حقوقی بر انسان ثابت می‌شود هر دو طرف باید کوشش کنند تا آنها را به جا آورند. برخی از حقوق دوستان را در اینجا یادآور می‌شویم: ۶.۱ - حق در مالهمانگونه که انسان برای برطرف شدن نیازهای خود می‌کوشد باید برای تامین کردن نیازهای دوستش نیز بکوشد و حتی اگر می‌تواند او را بر خودش مقدم بدارد و نیازهای او را بر احتیاجات خویش ترجیح دهد. چنانکه قرآن کریم می‌فرماید: «... و آنها را بر خود مقدم می‌دارند هرچند خودشان بسیار نیازمند باشند.» ۶.۲ - یاری کردن با جانشانسان باید قبل از اینکه دوستش از او خواهش کند و برای برطرف شدن نیازش یاری طلبد او را با جان و تن یاری نماید و با گشاده‌رویی به درخواستش پاسخ دهد. ۶.۳ - حق در زباناول اینکه عیبهایش را بپوشاند و اسراری که به دوستش مرتبط است افشا نسازد، حتی اگر قطع رابطه کنند و با طعنه زدن و مسخره کردن به دوستش یا خانواده او، او را آزرده نکند. دوم اینکه دوستی و محبت را برای دوستش اظهار کند و حال او را جویا شود؛ هنگامی که خطائی مرتکب شد وی را نصیحت کند. پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمایند: «مؤمن آینه مومن است.» یعنی انسان از ناحیه دوستش و به وسیله او می‌تواند آن عیوبی را که بدون او توانایی دیدنش را ندارد، ببیند. ۶.۴ - بخشیدن اشتباهاتاگر اشتباهی از دوستش سر زد باید چشم بپوشد و او را مؤاخذه نکند و اگر عذر خواست، عذرش را بپذیرد. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرمایند: «کسی که برادر مؤمنش از او معذرت بخواهد و عذرش را نپذیرد گناهش به‌اندازه باجگیران است.» ۶.۵ - دعا کردنیک دوست چه در مدت حیات و چه بعد از آن باید به یاد دوستش باشد و او را دعا کند؛ چرا که دعا برای او، دعا در حق خودش به حساب می‌آید. پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمودند: «هنگامی که مردی برادر مؤمنش را در پشت سر دعا می‌کند فرشته‌ای همان دعا را در حق او می‌کند.» [۱۸]
مجلسی، محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، دارالوفاء، ۱۴۰۴ق، ج۹۴، ص۶۱.
۶.۶ - وفا و اخلاصوفا عبارت است از پایداری در دوستی تا رسیدن مرگ و بعد از آن هر آنچه نتیجه اخروی داشته باشد، از خود دریغ نکند. یکی از شاخه‌های وفا در دوستی، مراعات کردن جمیع نزدیکان و دوستان دوست و با دشمنان او دوستی نکردن می‌باشد. ۶.۷ - به سختی نینداختن دیگریهر انسانی به خاطر راحتی خویش نباید رفیقش را به سختی بیاندازد. ملاک دوستی با دیگران باید رضای خداوند باشد، نه اینکه هدف از دوستی این باشد که دیگری کارهایت را انجام دهد و به سختی و زحمت بیافتد. امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «سنگین‌ترین دوستان من بر من کسی است که برای من تکلّف کند و من از چنین دوستانی پرهیز دارم.» ۷ - راههای تقویتلازمه یک زندگی اجتماعی ایده‌آل آن است که انسانها با یکدیگر روابطی دوستانه و صمیمانه داشته باشند و هر یک از طرفین در جهت حفظ و استحکام این روابط کوشش کنند. در اینجا به برخی از راه‌ها اشاره می‌کنیم: ۷.۱ - صمیمیت«از جمله اموری که باید در مقام حفظ رفاقت رعایت گردد، صمیمیت در دوستی است. از جمله لوازم صمیمیت آن است که وقتی با کسی رفیق می‌شویم نباید دشمنانش را به دوستی انتخاب کنیم، چون وقتی او مشاهده می‌کند که شما با دشمنش روابط دوستانه برقرار کردید دیگر آن صمیمت قلبی را با شما نخواهد داشت.» [۲۰]
مصباح یزدی، محمدتقی، مشکاة، مرکز انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه)، ۱۳۸۴ش، چاپ اول، ج۲، ص۱۹۰.
۷.۲ - خیرخواهی و دلسوزیشایسته است وقتی با کسی عهد رفاقت بستیم کاملاً خیرخواهش باشیم. مثلاً او را در مشکلات یاری کنیم، لغزشهایش را به او گوشزد کنیم تا او به صورت صحیح آن را برطرف نماید و همین طور اگر کار خوبی انجام داد او را از ته دل تحسین کنیم. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «نصیحت و دلسوزی خالصانه خود را به برادر و دوست خود پیش‌کش کن؛ چه در کار خیر و چه در کار شر و خالصانه برای او دلسوزی و خیرخواهی و در تمام حالات یار و یاور او باش» ۷.۳ - استمرار در رفاقتبیتردید انسان در شرایط گوناگون زندگی مشکلات گوناگونی دارد و برای برطرف کردن آن نیازمند کمک است. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «رفاقت خود را در همه‌جا و همه حال حفظ کنید و در هرحالی دوست و رفیق خود را کمک کنید و هر جا که هست، همچون سایه همراه او باشید.» ۷.۴ - دوری از انتقاموقتی دوستی با شما بدرفتاری می‌کند و آداب دوستی را زیر پا می‌گذارد، راهی بر خلاف دوستی در پیش گرفته است امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «اگر اشتباهی از دوست شما سر زد و نسبت به شما کوتاهی کرد یا حتی کار زشت مرتکب شد، فوراً درصد انتقام برنیایید و مقابله به مثل نکنید حتی اگر رفیق شما خاک بر سر و صورت شما ریخت باز هم درصدد انتقام از او برنیایید.» ۸ - عدم دوستی با افراد نااهلبا افراد نااهل نباید رفیق و همنشین شد؛ چرا که اینگونه افراد انسان را از مسیر کمال خارج می‌کنند. در اینجا به برخی از این افراد اشاره می‌شود: ۸.۱ - افراد دروغگوکسی که باطل را حق جلوه می‌دهد و حق را باطل می‌نمایاند به هیچ اصولی پای‌بند نیست و انسان نمی‌تواند به او تکیه کند. امام سجاد (علیه‌السّلام) درباره مصاحبت و رفاقت نکردن با دروغگو به فرزندش امام محمد باقر (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «با دروغگو رفاقت نکن، زیرا دروغگو مانند سراب است تو را فریب می‌دهد، دور را نزدیک و نزدیک را دور معرفی می‌کند.» ۸.۲ - فاسق و بدکردارفرد فاسق، پیمان‌شکن است و قولی که می‌دهد اعتبار ندارد. «فاسق، گفتار و کردارش ناسازگار است و اصل حرف زدن و عمل نکردن از خصوصیات فرد فاسق است.» [۲۵]
ایزوتسو، توشیهیکو، مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن، مترجم دکتر فریدون بدره‌ای، انتشارات قلم، ۱۳۶۰ش، ص۱۹۸.
امام سجاد (علیه‌السّلام) به فرزندش درباره فاسق می‌فرمایند: «فردفاسق و بدکردار، تو را با‌اندک چیزی حتی یک لقمه خواهد فروخت. اگر انسان با فرد فاسق دوست باشد در شرایط سخت و ناگهانی، انسان را تنها خواهد گذاشت و بهتر آن است که از ابتدا با اینگونه افراد طرح دوستی نکنیم.» ۸.۳ - بخیلفرد بخیل تنها به خودش فکر می‌کند و اگر با فردی دوست شود به این خاطر است که به خواسته‌هایش برسد نه اینکه خدمتی کرده باشد. امام سجاد (علیه‌السّلام) درباره دوستی نکردن با بخیل می‌فرمایند: «از دوستی با بخیل بپرهیز. زیرا وقتی که به کمک او نیازمند باشی کمک نمی‌کند و تو را خوار می‌کند.» ۸.۴ - ناداندوست نادان به سبب جهلش، وقتی می‌خواهد سودی برساند چون راه را نمی‌شناسد جز ضرر چیزی عاید انسان نمی کند و رفته رفته طرفش را به طرف نادانیش که تاریکی محض است می‌کشاند. «امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: از دوستی با نادان بپرهیز. زیرا هرچه به دوستی با او خوشحال‌تر باشی خطر زیان رساندن او به سبب حماقتش به تو نزدیکتر می‌باشد.» [۲۸]
عاملی، حر، آداب معاشرت از دیدگاه معصومان (علیهم‌السّلام)، مترجم محمد علی فارابی، آستان قدس رضوی، ۱۳۸۰ش، چاپ پنجم، ص۳۴.
۸.۵ - چاپلوسچاپلوس کسی است که به انگیزه ترس یا طمع، برخلاف عقیده باطنی خود، لب به تمجید این و آن می‌گشاید و می‌کوشد عمل نادرست خود را درست و حقیقی جلوه دهد و اصرار می‌ورزد تا دیگران را در این روش هم‌رنگ و هم عقیده سازد. حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «با چاپلوس رفاقت نکن که او با چرب‌زبانی تو را اغفال می‌کند، کار ناروای خود را در نظرت زیبا می‌نماید و دوست دارد که تو نیز مانند او باشی.» ۸.۶ - خائن سخن‌چین و ستمگرچنین افرادی انسان رابه تباهی می‌کشانند و جز ضرر و زیان چیزی نمی‌رسانند. امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «با خائن و سخن‌چین و ستمگر طرح دوستی و رفاقت مکن و از آنها کناره‌گیری کن. زیرا کسی که به خاطر تو به دیگری خیانت کند، روزی به تو نیز خیانت خواهد کرد و کسی که به خاطر تو به دیگران ظلم کند، به تو نیز ظلم خواهد کرد و کسی که از دیگران نزد تو سخن‌چینی کند، علیه تو نیز نزد دیگران سخن‌چینی خواهد کرد». ۹ - پانویس۱۰ - منبعسایت پژوه، برگرفته از مقاله «دوستی (اخلاق)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۹/۹ . رده‌های این صفحه : اخلاق اجتماعی | اصطلاحات اخلاقی | الفت | روابط بین فردی | مباحث اخلاقی | محبت | نیکوکاری | واژگان اخلاقی | واژگان قرآنی
|